Grutto

Veel Hollandser dan de Grutto kan het eigenlijk niet. 85% van de totale wereldpopulatie broedt in Nederland en ons polderlandschap leent zich dan ook bij uitstek voor broedende Grutto's. Door de intesivisering van de landbouw staat de soort echter enorm onder druk. Van 120.000 paartjes in de jaren '60 is het aantal paartjes nu afgenomen naar slechts 30.000. Niet voor niets is de soort inmiddels verkozen tot onze 'Nationale Vogel' en we moeten er alles aan doen om deze prachtige vogel te beschermen en het tij te keren.

Grutto's  © Corne Koopmans

De ' Koning van de weide' overwintert in Zuid-Europa en West-Afrika en keert eind februari en begin maart terug in Nederland. Eerst zijn ze dan nog te vinden in grote groepen op pleisterplaatsen rondom ondiep water en nat grasland. Daar komen ze op krachten na een lange trektocht om vervolgens eind maart en begin april richting de broedlocaties te vliegen. In augustus verlaten de meeste Grutto's Nederland weer. Vogels van mislukte broedsels vliegen vaak al veel eerder terug naar de overwinteringsgebieden.

Grutto's zijn grote, slanke steltlopers met lange poten en een lange vrijwel rechte snavel. In vlucht hebben ze een brede witte vleugelstreep over de gehele vleugel en een vierkante witte stuit met een zwarte band op het einde van de staart. De mannen zijn opvallender steenrood van kleur dan de vrouwen, terwijl de buik witachtig is en de flanken gebandeerd. De IJslandse Grutto (Limosa limosa islandica) komt op doortrek ook door Nederland en is nog dieper rood van kleur op de borst.

Rosse Grutto's, een soort waarmee ze te verwarren zijn, hebben een gestreepte staart. Daarom heeft deze soort in het Engels ook de Bar-tailed Godwit. De gewone Grutto heet de Black-tailed Godwit, vanwege de zwarte staartband die bij de Rosse Grutto dus ontbreekt. De Rosse Grutto broedt niet in Nederland en is op doortrek vooral langs de kust en in de Waddenzee te vinden.